Voordat ik in het CWZ kwam werken als medewerker bedrijfshygiëne, en dat is in alle eerlijkheid toch alweer 14 jaar geleden, had ik het woord ‘oudbouw’ nog nooit gehoord. Natuurlijk wist ik wel dat het huidige gebouw in de jaren ’90 gebouwd is. Mijn oom was kortstondig hoofd horeca op deze locatie, en ik herinner me dat ik er kort na de opening een keer ben geweest. Vol romantiek spreken oudere collega’s over de oudbouw als ‘die goede, oude tijd’. Als ik in CWZ-context spreek over ‘de goede, oude tijd’ doel ik eerder op de tijd dat je nog makkelijk vaste contracten kreeg, maar dat verschil zit hem dan ook in het referentiekader. De oudbouw ken ik nu van foto’s die her en der in het ziekenhuis te vinden zijn. De plaatjes roepen geen gevoel van herkenning op; ik ben er immers nooit geweest.
Althans…niet bewust in ieder geval. Toen ik 1983 werd geboren, stond het ziekenhuis ongeveer op de plek waar nu vrienden van mij wonen. Dat is een vreemde gedachte. Ook vreemd is het idee dat ik nu collega’s heb die daar toen al rondliepen. Ergens tijdens de Masterfase van mijn studie mocht ik veel extra uren werken in het CWZ en was ik ’s ochtends om 6 uur op een doordeweekse dag al van de partij. Omdat ik een dag ervoor gevallen was met mijn fiets en flink last had van de ribben, meldde ik me bij de eerste hulp. Ik kon echter niet geholpen worden als ik niet al ingeschreven stond in het systeem. Uiteraard waren op het vroege uur ook geen registratiebalies open. Maar wat schetste mijn verbazing: ik stond er wél in. Want inderdaad: ik ben in de oudbouw geboren.
Ik ben nu 32, dus ik kan zeggen dat ik al bijna de helft van mijn leven aan het CWZ verbonden ben. Het heeft me veel gebracht. Naast een aantal frustraties (wie heeft ze niet) zijn het vooral veel opstekers. Ik heb hier de kans gekregen om te werken, een vast contract gekregen, uitbreiding van uren tot een fulltime contract en een enorme familie waarvan ik deel uitmaak. Maar het gaat verder. Vorig jaar ben ik na 5 jaar verkering en 1 jaar verloving getrouwd. Eén van mijn getuigen was een goede vriend die ik als collega heb leren kennen. En je raadt het misschien al… ook mijn vrouw heb ik hier als collega leren kennen. Op mijn leven staat onmiskenbaar een CWZ-stempel.
Dat geldt ook voor de mindere tijden. Toen ik ondanks mijn universitaire diploma niet aan een baan kwam, was het CWZ er. Ik kreeg de kans om fulltime te gaan werken in de schoonmaak. Nu ik er tegenaan loop dat het gat tussen wat ik kan en wat ik doe zo groot is, is het CWZ er ook. Als een luisterend oor, welwillend in het zoeken en vinden van oplossingen en ronduit genereus. Met deze blog krijg ik bijvoorbeeld de kans om binnen het CWZ meer met mijn kwaliteiten te doen.
Ik vraag me ook wel eens af hoe het zou zijn om hier de deur achter me dicht te trekken. Ooit gaat een mens met pensioen of maakt hij een carrière-switch. Dan laat je die familie achter, en die bijzondere werkgever. Misschien is gepensioneerd zijn of een andere werkgever hebben ook wel heel prettig. Maar dat wil niet zeggen dat het geen pijn gaat doen als je ooit afscheid moet nemen. En waarschijnlijk gaat het hele CWZ-hoofdstuk dan te boek als ‘die goede, oude tijd’.
