Het is zover: het blarenfestival is weer in town. Extra business voor niet alleen de horeca, maar ook voor het ziekenhuis. Denk aan het behandelen van overbelaste voeten en af en toe een slachtoffer van een alcohol-gerelateerd incidentje op de spoedeisende hulp. Ik heb zelfs eens kunnen gadeslaan hoe een nerveuze buitenlandse jongeman de receptioniste van CWZ vroeg naar een morning-afterpil, want ‘het condoom was gescheurd’. Met al deze lol zou je bijna vergeten dat het in de kern om één ding gaat: wandelen.
Wat is het met wandelen dat je daar pas op latere leeftijd plezier in krijgt? Ik heb nog nooit een tiener horen zeggen ‘ik ga even lekker een stukje wandelen’. Op een gegeven moment kom je ook op die leeftijd dat je niet meer thuis woont en je ouders hun vrijheid vieren door in het weekend eens even lekker de wandelschoenen aan te trekken om het bos onveilig te maken. En dan vraag je je als jongeling af wat daar in godsnaam de lol van is. Weekenden zijn toch bedoeld om uit te slapen en hele tv-series er doorheen te jagen? Je gaat toch niet vrijwillig lopen?
Wandelen, of hardlopen voor mijn part, voor het goede doel is ook zo’n concept dat mij verwondert. Jij loopt een extra rondje, en dan gaat er meer geld naar het goede doel, want je hebt sponsors kunnen verleiden om hun geld aan liefdadigheid te besteden. Maar voor wat hoort wat. Geen meters, geen donatie. De regels zijn streng als je iets voor het goede doel wilt betekenen door je benen en voeten te laten spreken.
Zelf ben ik op die leeftijd aan het komen van ontluikende liefde voor wandelingetjes. Dat is vooral ingegeven door een poging om wat gewicht te verliezen. Maar gaandeweg merk ik dat wandelen voldoening kan geven. Daarmee is nog niet gezegd dat ik mijn zondagmiddag in het bos ga besteden met een poncho en rubberen laarzen en, god behoede, een lunchpakketje. Dat gaat nog minstens 15 jaar duren. Ik denk dat het een natuurlijke levensfase is: baby, peuter, kleuter, basisschoolkind, tiener, jongvolwassene, midlife crisis, wandelliefhebber. Wie weet voel ik ooit de nu geheel ontbrekende behoefte om mee te doen aan de Vierdaagse. Compleet met wandelschoenen, afritsbroek (kaki uiteraard), meehobbelende rugzak, en voor de zekerheid twee condooms om over elkaar aan te doen.
