Ik woon dicht genoeg bij het ziekenhuis om in de regel op de fiets te komen. Toen mijn trouwe tweewieler onlangs zowat door de hielen zakte kocht ik een andere tweedehands fiets. Bij het beklimmen van een helling op weg naar het werk schoot de ketting van mijn nieuwe stalen ros los. Nou ben ik niet van het ‘handig met de vingers’ zijn, en laten we wel wezen: fietsenmaker is een beroep dat in stand gehouden moet worden. Ik was al omgekeerd om de fiets naar Jan Kooij te brengen, om hem voor flink wat euro’s maar te laten repareren, toen ik me bedacht: we hebben zelf een fietsenmaker in het ziekenhuis!
In al die jaren dat ik hier rondloop had ik nooit van de diensten van onze fietsenmaker gebruik gemaakt. Daarom ging mijn eerste gedachte, na de scheldwoorden natuurlijk, ook niet meteen naar hem. Ik wist wel van zijn bestaan, want ik zie hem vaak als ik mijn fiets in de stalling in de parkeergarage zet. Maar niet alleen daar. Als de douche in de herenkleedkamer bij de voormalige rokersruimte bezet is kun je er donder op zeggen dat Mo (zo heb ik me laten vertellen dat zijn naam is) er vroeg of laat uit komt. Altijd ontspannen, waar en wanneer je hem ook tegenkomt, en altijd in voor een praatje.
Ik sprak hem toen mijn nieuwe fiets voor de eerste keer kapot ging. Het was Ramadan en snikheet. Met de zon op het parkeerdek was het in zijn hokje bepaald niet koeler dan elders. Ik vroeg hem hoe hij toch in hemelsnaam volhield, zo de hele dag zonder te drinken. Dat zag ik verkeerd, zei hij. Hij vastte met heel zijn hart. Als het met liefde is dan is het niet zwaar. Ben ík dan zo cynisch, dacht ik.
De avond voor mijn verjaardag, tevens de start van een korte vakantie, ging mijn ketting er ter hoogte van het spoedplein wéér af. Mo was natuurlijk al naar huis, maar in het vaste hokje zat nog een toezichthouder. Hij raadde me aan de fiets daar bij hem te laten en een briefje te schrijven voor Mo, die zelf een paar dagen later ook op vakantie zou gaan. De volgende ochtend werd ik teruggebeld. Hij had het al voor elkaar. Ik kon pas laat op de middag komen om de fiets op te halen, maar dat was geen probleem. Hij gaf me zijn mobiele nummer. Toen ik later zijn kant op kwam spraken we over zijn thuisland Marokko. Hij was enthousiast dat ik er geweest ben en praatte honderduit. Na hem uitgebreid bedankt en een fijne vakantie gewenst te hebben stapte ik op mijn gerepareerde fiets; op naar huis, na een hectische dag. Onderweg, met de zon op mijn hoofd en de wind in de rug, dacht ik nog: welk bedrijf heeft er nou een eigen fietsenmaker in dienst?
