Ik heb nog nooit in een ziekenhuis overnacht. Wel godsgruwelijk vroeg begonnen aan diensten en tot laat gewerkt, maar dat is een ander verhaal. Met al mijn ziekenhuiservaring weet ik nog niet hoe het is om in zo’n bed te liggen en verzorgd te worden. Het betekent natuurlijk gewoon dat ik geen ernstige gezondheidsproblemen heb gehad. Daar zit ik ook niet op te wachten, want eerlijk gezegd lijkt het me niet zo prettig om opgenomen te zijn. Maar als medewerker ben je toch wel eens benieuwd hoe het er vanuit een ander perspectief uitziet.
Ik moet niet liegen. Eén keer heb ik op een ziekenhuisbed gelegen. Niet in Nederland, maar in Israël. Ik was met daar een vriend op vakantie. Op de vijfde dag kreeg ik ernstig last van mijn darmen. Ik kon niet meer eten, had het steenkoud en het wilde maar niet over gaan. Uit bezorgdheid ging ik naar de eerste hulp van het ziekenhuis in Eilat. Daar werd ik, na ruim 200 euro betaald te hebben en een intake te hebben doorstaan bij twee mannen in legeruniform, op een bed gestald en na diverse keren misprikken zat ik vast aan een infuus. Tijdens het wachten op het oordeel van een arts werd ik in alle vriendelijkheid gerustgesteld door een geestelijk verzorger. Ik kampte met een bacteriële darminfectie en moest het doen met een aantal verschillende medicijnen en kuurtjes.
In CWZ ziet het er allemaal wat lieflijker uit. Niet dat een opname daarmee aantrekkelijk wordt, trouwens. Maar toch ben ik benieuwd hoe een dag voor een patiënt eruit ziet. Als medewerker zie je elke dag veel verschillende patiënten. Andersom is dat niet zo. Als schoonmaker, roomservicemedewerker of verpleegkundige word je onthouden. Als jij je uit de naad werkt om je werk af te krijgen, ziet een patiënt iemand die haast heeft om weg te komen van zijn kamer.
Onlangs interviewde ik voor CWZine een patiënt die opmerkte dat patiënten behoefte hebben aan nazorg als een kamergenoot overlijdt. Als ik me indenk hoe dat is, dat je zelf ziek bent en een lotgenoot op je kamer overlijdt, dan lijkt me dat vreselijk confronterend. Maar ik voel ook mee met de verpleegkundigen en roomservicemedewerkers. Natuurlijk hebben die een dikkere huid omdat ze van alles meemaken. Toch lijkt het me moeilijk als iemand overlijdt, voor wie je gezorgd hebt en een beetje hebt leren kennen.
Voor mij als schoonmaker bleef de confrontatie beperkt tot bedden met hoog opgetrokken lakens die op de A-laag voorbij kwamen. Daar bleef ik dan altijd even voor stilstaan. Dan komt het al dichtbij genoeg voor mij. Werken in een ziekenhuis… je moet het maar kunnen.
